ارزیابی برنامه‌های آموزش مداوم دانشگاه علوم پزشکی قزوین در سال‌های 90- 86

  مقدمه: ارزیابی مستمر برنامه های آموزش مداوم به عنوان یک نیاز همواره باید وجود داشته باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی برنامه های آموزش مداوم دانشگاه علوم پزشکی قزوین در حد فاصل سال­های 1386 تا 1390 بود.   روش­ ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی ابزار جمع آوری اطلاعات، دو پرسشنامه یکی مشخصات برنامه های آموزش مداوم و دیگری ویژگی های برنامه های آموزش مداوم بود. جامعه آماری را 530 پزشک مشمول تشکیل می­داد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون مجذور کای) و از طریق نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.   یافته ­ها: نتایج مطالعه نشان داد که اهداف کلی ، اختصاصی، نیازسنجی، برنامه ریزی، روش اجرای منطبق با برنامه و ارزشیابی بر اساس رویکرد علمی طراحی برنامه به ترتیب در100 ، 9/74، 100، 6/67 ، 5/56 و 7/40 درصد از برنامه­ها وجود داشت. در نظرسنجی از مشمولین 7/64 درصد میزان موفقیت در دستیابی به اهداف آموزشی برنامه‌های آموزش مداوم را زیاد و به ترتیب 1/62 درصد کیفیت برنامه‌ها و 8/79 درصد نحوه اجرای برنامه‌ها را خوب و بسیار خوب دانستند. مهم‌ترین انگیزه شرکت در این برنامه ها هم، تجدید اطلاعات بود.   نتیجه­گیری: تطبیق برنامه­های آموزش مداوم با رویکرد علمی طراحی برنامه (نیازسنجی، برنامه­ریزی، اجرا و ارزشیابی) از جمله ملزومات فعا لیت­های آموزش مداوم است.